Ano pa bang Pwede kong Isulat?

ang tagal kong nawala pero ang dami kong drafts na naiwan. dumaan na birthday ko, naka-50 hours na ako sa isang ojt ko, nagtatry na rin ako ng bagong journal, pero naiisip ko talaga ano pa bang pwede kong isulat? minsan aabot sa time na nalulungkot ako kasi nawawalan na ata ako ng idea, pero babalik pa rin ako at babalik kasi nga gusto ko pala nito, gusto ko dito, gusto ko talaga ‘to, gusto ko talaga magsulat. pero syempre kulang pa knowledge ni ati girl so nagbabasa talaga ako ng novels, kakatapos ko nga lang sa Anna Dressed in Blood, ayun bongga ratings ko kasi hilig ko talaga mga ganung genre. minsan kukuha ako ng ideas, “kung magbook reviews na lang kaya ako?”, onga naman, bakit hindi diba? marami-rami na rin akong nabasa, kaso sabi ko “hindi naman ako ganun karunong pa sa english”, so, ano nga bang point ko?

ano nga bang point ko?

isa akong mass comm student pero ‘di pa rin ako fluent sa english. hindrance? oo ata bes. kasi expected ata bongga na kami dun lalo pa’t 4th year na ako. nakakahiya ba? oo, nahihiya ako. nakakababa ba ng confidence? oo, sobra. sumabak ako sa interview na kinakabahan kasi english ba o ano? ano bang panlaban ko? super baba ng tingin ko sa sarili ko pero super thankful ako kasi nandyan friends ko. ako kasi si takot sa rejection. sino bang hindi? eh tanong ba naman samin ng prof namin dati, “how are you a mass comm student yet you can’t express yourself in english?” mga 100 times sa buong sem yun bes, so yun tumatak sakin. super natatakot ako sa future ko, pero sabi ko “magbabasa ako kasi makakatulong daw ‘to” at oo. dati ang tagal ko magbasa ng novel na english, pero ngayon 2-3 days na lang. pag may ‘di ako naiitindihan, webster agad nandyan. sa ngayon, masaya na ako dun kasi nakikita at napapansin ko na may improvement. so, ano nga bang point ko?

so.. ano nga bang point ko? 

nag-umpisa ako magsulat ng feature articles last year trying hard mag-english at palyado sa grammar, kasi super gusto ko magsulat. gustong-gusto ko magsulat. pero sabi ko “nahihirapan at nahihiya ako.” kaya dito ako naglalabas sa wordpress, malayo sa judgmental na mundo ng facebook, sa mga ilang kaklase ko na makajudge sa english eh akala mo perfect, walang masama magtry, okay? walang masama. kaya sana kung nagtatry yung isang tao, wag tawanan bagkus turuan, eh kaso nga, eto na tayo ngayon.. nakita ko mga poems and thoughts nyo na super natutuwa ako kasi may tagalog, like “omg pwede pala?” mga ganung moments. kaya simula nun nagtry na rin ako. nagtry at magtatry pa. super ine-encourage ko yung iba na nahihiya at natatakot magtry kahit gusto nila.  

gaya nga ng tanong ko, ano pa bang pwede kong isulat?

Marami pa akong pwedeng isulat, mga tula, novela na maaaring maging teleserye o isang pelikula, encouraging blogs and thoughts, marami. sobrang dami. etong simpleng naiisip kong ‘to, naisusulat ko rin ‘to, lahat ng bagay na naiisip mo at gusto mo ay maaari mong isulat. hindi basehan ang lenggwahe, nasan ka ba? at least handa kang matuto diba? sa susunod, galingan mo na.

One little tip, READ.


Shape of You

I’ve also experienced being called by nicknames such as “taba”, “baboy” (pig) when I was younger because I’m voluptuous or chubby. Experienced being rejected by peers, of course no one wants to be an outcast, yet, we belong in a society where we are judged by our appearance, how we look, how we talk, how we dress, our size and shape, et al.

I have read “The Princess Saves Herself in this One” by Amanda Lovelace, and I’d rate it 6/5. It is such wonderful book with thoughts and poems which you can also relate yourself with. I want to share what are my favorite piece from the book.

Society is what it is. It is made of different people with different beliefs, culture, different perspectives, but they are not the one who will tell you to stop, they are not to label you where you should be. We are made to flaunt ourselves whatever our size is. Always believe that being voluptuous or fat is not a reason for you to see yourself as an outcast because whether you are fit or not, let’s accept that this is our society now, whatever you do, how you look, they will say what they want to say even if it can hurt ones feelings. You should start believing in yourself because at the end of the day you is all you have. don’t be affected of what they say. don’t give them the satisfaction every time they see that you’re hurting, because what they say won’t matter in the end.

Let’s end body shaming! Go out and sashay! 

Memento

The good memories hurts more than the welts. And I wonder how a heart can hold so much pain when it is a fist of an organ.

 The Girl Who Fell

by S. M. Parker

Breathing Fire

The Princess Saves Herself in this One

by Amanda Lovelace

I’m not scared of the monsters hidden underneath my bed. I’m much more scared of the boys with messy brown hair, sleepy eyes, and mouths that only know how to form half-truths.
— my dragons

Walang Pambili

Ayun, syempre magbabalik ako. Ang lungkot ng mundo ko simula nang mawala ka sa piling ko. Naalala ko pa nung una kang mapasakin, napakasaya ng feeling ko, kaya nung mawala ka ‘di ko na alam gagawin ko. Salamat sa mahigit isang taong nakasama kita, mga pagda-drama ko, pag lubos na kasiyahan ang nararamdaman ko, minsan naman pag naglalambing ako. Halos lahat ata ng sikreto ko nasabi ko sayo. Pero, hindi nga ba kita pinahalagahan para mawala ka sakin nang tuluyan? Alam kong ayaw mo ring mawala sakin, pero sadyang may nangailangan at ako ang kanyang nakitaan. Salamat sa computer shop na siyang aking naging panandaliang kadamay. 

Mahigit isang buwan na rin nang lisanin nya ako. Nawalan lang naman ako—NANAKAWAN, NADUKUTAN—ng cellphone na iningat-ingatan ko ng isang taon ang karamay ko buong araw, maghapon. Hindi iyon galing sa aking ipon pero ang matindi don, bigay lang sakin ng magulang ko ‘yon. Hindi tumatae ng pera ang magulang ko. Kaya imbis na magnakaw kayo, ang lalaki ng katawan nyo, MAGTRABAHO KAYO. Mga walang pambili! Pashtadi!!!!!!

travelling to Mars

we’re here, where insults are continually received than compliments. where weaknesses and bad traits are noticed, strengths and good traits are ignored. where journalists that are supposed to be fair and balanced are biased. where respect should be earned and not be given. where you are judged by how you dress, your gender, and your mistakes are your nickname/s.

from weheartit

all at once

Everything, Everything

by Nicole Yoon

in my head I know I’ve been in love before but it doesn’t feel like it. being in love with you is better than the first time. it feels like the first time and last time and the only time, all at once.